ടപ്...!!!

രാവിലെ ആറുമണിയുടെ ഫാസ്റ്റ് പാസഞ്ചര്‍ ബസ്സിന്റെ ഏറ്റവും മുന്നിലുള്ള സീറ്റില്‍ ഇരുന്ന അയാള്‍ മുന്നിലുള്ള റോഡില്‍ നോക്കി അങ്ങനെയിരിന്നു. പല ചിന്തകളും മൂല്യബോധം വെച്ച് മനസ്സുകൊണ്ട് അളക്കുന്നത് ഇത്തരം ഒറ്റയ്ക്കുള്ള യാത്രകളിലാണ്. പലതും ജനിയ്ക്കുന്നതും. ബഹളമുള്ള ട്രെയിനുകളും തിരക്കുള്ള ബസ്സുകളും മിക്കപ്പോഴും ഒരുതരം ഏകാന്തത പകര്‍ന്നു തരും എന്നാണ് അയാളുടെ പക്ഷം.

മുന്നില്‍ കുതിച്ചുപോകുന്ന വണ്ടികള്‍ക്ക് ഒരു കാലഘട്ടത്തിന്റെ സ്വഭാവം അയാള്‍ കല്‍പ്പിച്ചുനല്‍കി. കുറച്ചകലെ റോഡിന്റെ ഒത്തനടുവില്‍ എന്തോ കൊത്തിത്തിന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന രണ്ടിണപ്രാവുകള്‍ അയാളെ വര്‍ത്തമാനത്തിലേക്ക് തിരിച്ചു കൊണ്ടുവന്നു. ബസ് വേഗം മുന്നോട്ട് നീങ്ങുമ്പോള്‍ പ്രാവുകള്‍ കൂടുതല്‍ അടുത്തായി തുടങ്ങി. വണ്ടി കുതിച്ചടുത്തെത്തുമ്പോള്‍ പറന്നുമാറുന്ന പക്ഷികളുടെ വിരുതിനെ പറ്റി പെട്ടെന്നയാള്‍ അസൂയയോടെ ആലോചിച്ചു, അതുപോലെ ഈ വേഗത്തിലുള്ള കുത്തൊഴുക്കില്‍ നിന്നും കരകയറാന്‍ തനിക്കു കഴിയുന്നില്ലല്ലോ എന്നു വേദനിച്ചു.

ബസ് വേഗത കുറയ്ക്കാതെ മുന്നോട്ട് കുതിച്ചു. പ്രാവുകള്‍ പറന്നു മാറുന്നതു കാണാന്‍ അയാള്‍ ആകാംശയോടെ നോക്കിയിരിന്നു. പൊടുന്നനെ അവ പറന്നുയര്‍ന്നു

ടപ്...!!!

പറന്നുയര്‍ന്നത് ഇണക്കിളികളിലൊന്നു മാത്രം. അയാള്‍ കാതോര്‍ത്തു. മാനിഷാദകളോ രോദനങ്ങളോ കേട്ടില്ല. ബസ് വേഗത്തില്‍ മുന്നോട്ട് നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരിന്നു.